OFERTA
  • porady prawne
  • opinie i ekspertyzy prawne
  • pisma urzędowe
  • pisma procesowe
  • umowy
  • zastępstwo procesowe
  • sprawy rejestrowe
  • windykacja należności
  • mediacja
  • spadki
Home » Blog » Jakie są różnice między zrzeczeniem się a odrzuceniem spadku?

Jakie są różnice między zrzeczeniem się a odrzuceniem spadku?

Jako spadek można otrzymać duży majątek, nieruchomości lub biżuterię. Nie jest to jednak regułą i czasem po zmarłym spadkobierca odziedzicza długi. W takim przypadku można odrzucić spadek. Jeżeli o problemie bliscy wiedzą już wcześniej mogą zrzec się dziedziczenia. Mimo że oba określenia są używane naprzemiennie to są to dwie różne czynności o tym samym celu. Warto poznać te różnice.

Różnice między zrzeczeniem się, a odrzuceniem spadku

Obie czynności spadkowe mają ten sam cel, jednak różnią się czasem podjęcia działań, instytucjami prawa cywilnego, czy trwałością czynności. Zrzec się dziedziczenia można wyłącznie za życia spadkodawcy. Wykonuje się to poprzez podpisanie umowy o zrzeczeniu się spadku, która zaczyna obowiązywać w momencie śmierci bliskiego. Odrzucenie jest to czynność prawna, którą można wykonać dopiero po śmierci spadkodawcy.

Jak przebiega zrzeczenie się spadku?

Umowę o zrzeczenie się dziedziczenia, zawiera się w formie aktu notarialnego. Osobie, która się zrzeka nie będzie w przyszłości przysługiwać prawo do spadku, ani do zachowku. W ten sposób można uniknąć ryzyka odziedziczenia wysokich długów. Po wejściu w życie umowy zrzeczenia się, prawo do dziedziczenia nie przechodzi na potomstwo, ani dalszych zastępnych osoby zrzekającej się.

Jak można odrzucić spadek?

Spadek można odrzucić na dwa sposoby. Można zrobić to w formie aktu notarialnego. Jest to szybka procedura. Trzeba się jednak liczyć wtedy z wyższą opłatą. Natomiast można też odrzucić spadek we właściwym dla miejsca zamieszkania sądzie. Na złożenie odpowiednich dokumentów spadkobierca ma sześć miesięcy od terminu śmierci spadkodawcy. Do sądu należy dostarczyć odpis aktu zgonu i uiścić opłatę sądową. Dotyczy to osób pełnoletnich. Nieletni musi liczyć na pomoc prawnego opiekuna lub rodzica.